„Zbyszko Siemaszko. Fotograf Warszawy”
Fot. NAC
Dziedzictwo na co dzień

„Zbyszko Siemaszko. Fotograf Warszawy”

Katarzyna Mirczak1 min. czytania
2 kwietnia 2024
Fot. NAC
„Zbyszko Siemaszko. Fotograf Warszawy”
Wiata na peronie dworca Warszawa Powiśle, 1963 r. Niezwykle fotogeniczne ze względu na niecodzienną, „kosmiczną” formę są odlane z żelbetu wiaty na peronie stacji kolejowej linii średnicowej Powiśle. Projektantami dworca budowanego przez blisko dziesięć lat (od 1953 do 1963 roku) byli Arseniusz Romanowicz i Piotr Szymaniak. Na stacji zatrzymywały się jedynie pociągi podmiejskie (dziś też składy SKM), a dodatkową funkcją peronów było piesze połączenie Powiśla ze Śródmieściem.
Fot. NAC
„Zbyszko Siemaszko. Fotograf Warszawy”
Plac Dzierżyńskiego (dziś Bankowy), 1962 r. Na pierwszym planie typowa budka telefoniczna. Zazwyczaj ustawiały się przed nimi Kolejki. W czasach PRL-u nie każdy miał telefon w domu, a na przykład numeru często czekało się kilkanaście lat. W głębi trwają prace wykończeniowe jednego z najbardziej udanych w ówczesnej Warszawie bloku mieszkalnego, który odmienił kształt placu, zajmując całą jego wschodnią pierzeję. Elewacje budynku wyróżniały się efektownym układem okien i płyt międzyokiennych. Z lewej pomnik Feliksa Dzierżyńskiego, który usunięto w 1989 roku.
Fot. NAC
„Zbyszko Siemaszko. Fotograf Warszawy”
Ulewa na Puławskiej, okolice kina Moskwa, 12 września 1968 r. Jedna z serii fotografii ukazujących skutki gwałtownej burzy 12 września 1968 roku. Zdjęcie dziewczyny biegnącej w deszczu ulicą Puławską należy do najczęściej publikowanych w Internecie i prasie reporterskich kadrów Siemaszki. Bohaterka fotografii, pani Grażyna, została odnaleziona po latach, a wnuk Zbyszka Siemaszki, Filip, zaaranżował sesję z jej udziałem.
Fot. NAC
„Zbyszko Siemaszko. Fotograf Warszawy”
Zbyszek Siemaszko, dokumentujący budowę zapory, z aparatem Linhof Technika III Ustawionym na statywie, Dębe k. Serocka, 1962 r.
Fot. NAC
„Zbyszko Siemaszko. Fotograf Warszawy”
V Światowy Festiwal Młodzieży i Studentów, okolice Pałacu Kultury i Nauki, 1955 r. 22 lipca w 1955 roku uroczyście obchodzono Święto Odrodzenia Polski (najważniejsze święto państwowe w PRL-u). Ulicą Marszałkowską i placem Defilad przeszła parada wojskowa, pochód młodzieży oraz otwarto Pałac Kultury i Nauki – socrealistyczny wieżowiec, dar ZSRR dla Warszawy. Kilka dni później, 31 lipca, rozpoczął się V Światowy Festiwal Młodzieży i Studentów, a wybrańcy zostali zaproszeni do Pałacu na wielki bankiet. Fotografię zrobiono z dachu budynku u zbiegu ulic Marszałkowskiej i Nowogrodzkiej.
Fot. NAC
„Zbyszko Siemaszko. Fotograf Warszawy”
Przechodnie na Marszałkowskiej, 1956 Ulica Marszałkowska na wysokości zaprojektowanego w 1946 roku przez Marka Leykama i ukończonego w 1952 roku biurowca pod numerem 82/84. Choć budynek ma klasyczną kompozycję architektoniczną, jego elewacja stanowiła prototyp nowoczesnej, prefabrykowanej ściany. Od kształtu okien nazywano go „żyletkowcem”. Po przełomie październikowym było to miejsce pełne życia, mieściła się tu m.in. kawiarnia z ogródkiem, a później sklep Składnicy Harcerskiej. W głębi widać parterowy pawilon u zbiegu ulic Marszałkowskiej i Wspólnej o betonowej elewacji ożywionej jedynie wąskimi oknami; warszawiacy określali go mianem „bunkra”. Powstał według dyplomowego projektu Józefa Sigalina w miejscu zburzonej kamienicy. To jeden z najbardziej znanych budynków „parterowej Marszałkowskiej”. Przetrwał do początku lat 60. Warto też zwrócić uwagę na stojący przed nim okrągły kiosk. W takich budkach aż do lat 70. sprzedawano piwo.
Chcielibyście zwiedzić niezwykłe miejsce, ale nie wiecie, od czego zacząć?

Przejrzyjcie naszą interaktywną mapę skojarzeń!

Na pewno znajdziecie coś dla siebie!

Popularne

Heretycy na wulkanie

Katarzyna Sielicka

Od czasów wczesnego średniowiecza religia chrześcijańska niepodważalnie wyznaczała zasady współżycia społecznego, oficjalnej polityki państwowej, prawa, kultury i sztuki w Europie. Aż pewnego dnia, na przełomie października i listopada 1517 roku, mnich-filozof Marcin Luter, oburzony skalą skorumpowania i upadku moralnego kleru, postanowił przybić na drzwiach kościoła Wszystkich Świętych w Wittenberdze aż 95 swoich pomysłów, jak tę sytuację uzdrowić. A może wysłał je listem, dokładnie 31 października tegoż roku, arcybiskupowi Moguncji, Albertowi z Brandenburgii?